@maksmeto shkruajti:
.
Me ben shume pershtypje, qe Kryeministri i Shqiperise, shperfill dhe rregullat me te thjeshta, ndoshta dhe protokollin e veshjes zyrtare, ne takimet qe ai zhvillon, me figura te larta shteterore, ne takime te ndryshme. Sigurisht, ky nuk eshte problemi me i madh i tij, por imazhi qe percjell, mund te jete i demshem indirekt dhe per ata qe ai perfaqson, pra shqiptaret.
Postime: 35
Pjesëmarrësit: 18
@bsalaj shkruajti:
Fragment nga romani
Sapo kishte vdekur Enver Hoxha dhe gjithë populli ishte i detyruar të shkonte të bënte homazhe para varrit të Udhëheqësit të Përjetshëm, për t'i dhënë lamtumirën e fundit. Shkoi dhe kushërira e fatorinos bashkë me kolektivin e punës - ajo punonte në një uzinë, ndërtuar madje nga kinezët. Atë ditë e kishte kapur një e ftohur e keqe, por s'bëhej fjalë që të mos shkonte: tërë Shqipëria ishte shpërngulur ato ditë në Tiranë dhe njerëzit udhëtonin edhe varur në dyert e vagonëve të trenave tanë kinezë. Para detyrës për t'i bërë nderet e duhura Udhëheqësit të Përjetshëm, e ftohura konsiderohej një dobësi e papërfillshme borgjeze. Kushërira e fatorinos e kuptonte se s'duhej të manifestonte dobësi të tilla ato ditë. Dhe kështu u nis drejt varrit të Udhëheqësit. Priti radhën e gjatë e të pafund, kushedi se sa orë, dhe kur u gjend para varrit, u ul në gjunjë si gjithë të tjerët që ta vajtonte Udhëheqësin, të psherëtinte nga vaji dhe të puthte mermerin e ftohtë që e mbulonte. Por, teksa sforcohej të nxirrte rënkimin e vajtimit, i shpëtoi një pordhë dhe për fat të keq qe edhe boll e zhurmshme, sidoqoftë aq e zhurmshme saqë u dëgjua nga dy persona të tjerë, anëtarë të të njëjtit kolektiv pune, që prisnin radhën për të vajtuar pas saj. Kur mbaroi çdo gjë, këta të dy shkuan e raportuan te sekretari i Partisë i uzinës. Ky i fundit, për shkak të ditëve që përjetonte vendi, mendoi se s'duhej humbur një rast i tillë dhe mblodhi menjëherë kolektivin. Kushërira e shkretë u thirr zyrtarisht që të vërtetonte se pordha që lëshoi para varrit të Udhëheqësit s'fshihte ndonjë qëllim armiqësor apo ndonjë plan sekret kundër Partisë. Sekretari, nga ana e tij, ishte bërë tym dhe deklaronte se armiku përdor të gjitha metodat e mundshme për të fyer dhe prekur kujtimin e përjetshëm të shokut Enver Hoxha.
E keqja ishte se sekretari nuk e la me kaq sepse, pasi kishte kërkuar në mënyrë maniake në biografinë e pordhë-lëshueses, gjeti se gjyshi i burrit të saj kishte qenë i dënuar dhe ekzekutuar nga Partia pas Çlirimit. Kaq ishte. Si mund të provonte tani kushërira e fatorinos se pordha që i kishte shpëtuar para varrit të Udhëheqësit s'kishte asnjë lidhje me ekzekutimin e gjyshit të burrit të saj pas Çlirimit? Nuk kishte burrë nëne që të mund të vërtetonte se dy ngjarjet nuk lidheshin mes tyre. Dhe ndërsa pordhë-lëshuesja mundohej të vërtetonte të pavërtetueshmen, sekretari i Partisë përsëriste gjatë gjithë kohës parrullën: "Uji fle, armiku s'fle". Si pasojë, ajo u dënua, humbi punën dhe u internua në një fshat që të mësonte duke u rropatur nëpër ara dashurinë e vërtetë për Udhëheqësin...
Gazmend Kapllani, Ditar i shkurtër kufijsh
Postime: 7
Pjesëmarrësit: 6
@bsalaj shkruajti:
Ne nje interviste te shoqeruar nga shume foto interesante, Arber Kadia tregon per Shqiperine qe ka takuar ndersa puna e con larg Tiranes, ne zona ku shtigjet turistike te zakonshme nuk kalojne.
http://www.gazetadita.al/shqiptaret-e-vertete-jetojne-jashte-tirane/
Postime: 10
Pjesëmarrësit: 9
@gjergji shkruajti:
Sot në mëngjes, duke pirë kafenë me ca miq të mi mësova një gjë të re: ky PALO shtet nuk u siguron më “check-ups” falas qytetarëve që mbushin moshën 65 vjeç. Fillimisht, nuk u besova veshëve kur njëri nga miqtë e pohoi këtë. I thashë bashkëfolësit se një gjë e tillë nuk mund të ishte e saktë, pasi është antihumane, poshtëruese, fyese e diskriminuese, jo vetëm ndaj kësaj kategorie njerëzisht, por edhe ndaj gjithë popullsisë. Këta njerëz mbasi kanë punuar një jetë të tërë tani i “flakin” në pension me ca pagesa qesharake që s’u del për gjë tjetër, veçse për të paguar ujin dhe dritat. Dhe mbasi paguajnë ato, u mbetet të mbushin barkun me rrenat, mashtrimet, premtimet e politikanëve tanë sharlatanë, të të gjithë ngjyrave. Unë ngulja këmbë se ajo që tha miku im s’mund të ishte veçse një thashetheme, pasi një gjë e tillë ngjasonte me qëndrimin e Hitlerit ndaj foshnjave që lindnin me defekte. Edhe qëndrimi ndaj kësaj kategorie njerëzish që kanë mbushur 65 vjeç e lart ka po të njëjtën bazë logjike me atë të kohës së Hitlerit. Shqip, ky qëndrim përkthehet kështu: “zonjë a zotni, tani që mbushe 65 vjeç, shteti nuk kujdeset më për ty! Për shtetin tonë demokratik dhe human ju konsideroheni të vdekur. Të qënurit gjallë është një aksident! S’kemi aq para sa të shpenzojmë edhe për të vdekurit!!!” Me këto mendime në kokë, nxitoja që të arrija sa më parë në shtëpi. Sapo mbërrita, hapa kompjuterin dhe shkova drejt te faqja e KRYEMINISTRISË. Sapo faqja u hap, në krye të saj shkruhej me shkronja të mëdha:
Check-Up falas, hapi madhor drejt mbulimit universal në shëndetësi.
Më vinte t’i bërtisja që nga brenda shtëpisë atij mikut tim: Gënjeshtar! Gënjeshtar! Se ja ku është, që në krye e zeza mbi të bardhë: “Check-up falas!” Dhe vazhdova ta lëçitja gjithë kënaqësi atë faqe të Kryeministrisë, kur papritur ngeca te një fjali, si ajo qerrja që papritur i bie rrota mbi një gropë. Hops! Tërhoqa frenat! Ndalo, i thashë vetes, lexoje me kujdes. Dhe si ai filloristi, nuk lashë rrokje pa e lexuar dy-tre herë. Në përfundim, ja se ç’shkruhej aty: “Programi kombëtar i kontrollit bazë shëndetësor për të gjithë shqiptarët rezidentë, në grupmoshën 40–65 vjeç, fton 900 mijë shqiptarë, që një herë në vit të paraqiten në qendrën shëndetësore të vendbanimit dhe të bëjnë kontrollin bazë shëndetësor, pa pagesë, pavarësisht nëse janë apo jo, të siguruar për kujdes shëndetësor.”
Pra, “check-ups vetëm për grupmoshën 40-65! “Hasta la vista” ju 65-vjeçarë! Ky shtet human juve ju jep dy mundësi. Zgjedhja është e lirë, se jetojmë në një vend demokratik: 1. “Ose merrni rrugën për varreza, dhe këtë bëjeni sa më shpejt që të shkoni në një botë shumë më të mirë se sa ky ferr ku jetoni tani 2. Ose ndiqni mbrapa fëmijët tuaj kur arratisen nga ky vend. Cilëndo rrugë që të ndiqni, do t’ju bie shumë më mirë, se sa të jetoni në këtë mizerabilitet.”
Ndokush, mund të thotë se autori e ka nxirë një çikë si shumë, këtë “realitetin tonë bolsheviko-demokratik.” Ndoshta, por për ta kuptuar më mirë ç’ka lexuat deri tani, më lejoni ta mbyll me një ngjarje të zakonshme në ditët tona. Çdoherë që vij në Shqipëri kam dëshirë të pi kafe me një shokun tim, mësues gjimnazi të dy, ai madje, arriti të bëhej drejtor. Dy-tre vite të shkuara seç takoheshim 2-3 herë gjatë periudhës 4 mujore që unë qëndroj në Shqipëri. Por tani, rrallë e shoh, dhe pothuaj nuk pi fare kafe me të. Nganjëherë, mendoja se ndoshta nuk kishte dëshirë, paçka se kemi qenë shumë miq me njëri-tjetrin. Para ca ditësh e takova rastësisht aty para Vollgës, dhe i thashë: “S’ke ku të më ikësh tani! Hajde të pimë një kafe.” Ai nguroi pak, pastaj u përgjigj se duhej të ikte se kishte një punë. Mbasi ngulmova, ai, gati me lot në sy, shpërtheu: “Nuk vij, jo se nuk dua, por me vjen zor që ti të paguash përsëri! Kam pranuar një herë, dy herë etj., por s’mund të pranoj gjithnjë. Më vjen zor, se 18.000 lekë pension që marr në muaj, s’më dalin të jetoj 3-4 ditë, mbasi paguaj, ujin, dritat, telefonin, televizorin, etj.! Një jetë të tërë në punë, vazhdonte miku im, dhe vetëm150 dollarë pension në muaj!!! Në një kohë që çmimet janë sikur të jetosh përtej detit. E si mos të kem nostalgji, mall për kohën në periudhën e komunizmit? Atëhere dilje në pension dhe me pensionin ndihmoje edhe fëmijët që s’kishin dalë në jetë, ndërsa tani s’mban as veten tënde dot me bukë.” Mbeta si i ngrirë. S’dija ç’të thosha. i shtrëngova dorën pa e vështruar në sy, dhe eca rrugës me sytë që më mjegulloheshin nga lotët.
Pirro Dollani
http://illyriapress.com/check-ups-falas-por-jo-per-ata-qe-mbushin-moshen-65-e-lart/
Postime: 7
Pjesëmarrësit: 5
@bsalaj shkruajti:
Pasi i thirri qytetarët të tregojnë përvojat e tyre negative në administratë, Kryeministri Rama botoi një raport në rrjetin social FB, ku përmblidhte komentet e qytetarëve dhe përmendte 100 vetë të komentuar negativisht nga qytetarët që i kishin kthyer përgjigje në Facebook. Publikimi i kësaj liste nga kryeministri i ka irrituar shumë vetë të cilët i kanë kujtuar fletrrufetë dhe gjyqet popullore, dhe të tjerë akoma i kanë përmendur procesin ligjor, si e drejtë e të gjithëve, para se të baltosen publikisht.
Por Rama e ka mbrojtur zgjedhjen e tij si një mbledhje thjeshtë mekanike e emrave që vetë qytetarët i kanë shkruar në përvojat e tyre negative, pavarësisht kësaj, në listë janë vetëm 100 dhe jo të tjerë që gjithashtu janë përmendur shpesh. Në fund kryeministi i ka quajtur "lule mos më prek" ata që janë ankuar, " "...lulet mos më prek" dhe gjithë tallavaxhinjtë e katundit politik e mediatik që qenkan kuturisur sot të vënë kujën për demokracinë në rrezik, i këshilloj të ruajnë energjitë se nuk kanë parë e as dëgjuar gjë akoma!" - ka shkruar kryeministri.
"Platforma online e Bashkëqeverisjes me njerëzit e zakonshëm PER SHQIPERINE QE DUAM, e cila do të hapet me fillimin e punës së qeverisë së re, do të jetë ferri i kujtdo që paguhet nga shteti dhe abuzon me njerëzit e zakonshëm, jo vetëm duke u futur duart në xhepa po qoftë edhe duke u sjellë pa etikë me ta." - thotë Rama meë tej.
Ka nga ata që janë të kënaqur për listën, ata e mbështesin kryeministrin, të tjerë e konsiderojnë një veprim anormal, etj. etj. Unë e kam të paqartë qëllimin e këtyre 100 emrave, për shkak se nuk di mbi cilët kritere u perzgjodhën ndër qindra e qindra që janë përmendur në rreth 3000 mijë komente. Nuk di as çfarë është apo kush janë "Skuadra e Shënimeve" dhe "Grupi i Punës për reformimin rrënjësor të rrjetit të zyrave të shtetit" por jam shumë kureshtar për mendimin tuaj të argumentuar. "Skuada jonë e lexuesve" nuk do të përgatisë një raport mbi komentet tuaja.
Postime: 94
Pjesëmarrësit: 25
@urbantelescope shkruajti:
Shënim
Ky shkrim në asnjë mënyrë apo formë nuk inkurajon përdorimin,kultivimin dhe tregtimin e marijuanës.Në prill të këtij viti sic ishte premtuar gjatë fushatës zgjedhore,kryeministri kanadez Justin Trudeau i hapi derën procesit së legalizimit së marijuanës për përdorim rekreativ,proces i cili do të finalizohet në korrik të vitit 2018.http://www.cbsnews.com/news/canada-to-legalize-recreational-marijuana-by-july-2018/
Ndëkohë në Shtetet e Bashkuara janë 29 shtete të cilat e kanë legalizuar në nivel shtetëror e jo federal.
Ulja e kriminalizimit,mbrojtja nga ekspozimi i të rinjve si dhe gjenerimi rekord i taksave të cilat kalojnë dhe taksat e mbledhura nga alkooli duket se i japin një shtysë më tepër ligjbërësve ta legalizojnë marijuanën në shumë shtete https://www.forbes.com/sites/debraborchardt/2017/04/11/1-billion-in-marijuana-taxes-is-addicting-to-state-governors/#2146e8542c3b - http://www.marketwatch.com/story/marijuana-tax-revenue-hit-200-million-in-colorado-as-sales-pass-1-billion-2017-02-10
Vetëm pak ditë më parë më 3 korrik u publikua lajmi se fqinjët tanë grekë legalizuan përdorimin e marijuanës për qëllime mjekësore, duke iu bashkuar kështu listës së vendeve të Bashkimit Europian.
Edhe vendet fqinje të Ballkanit si Kroacia,Maqedonia,Serbia e kanë tashmë te legalizuar përdorimin e marijuanës për përdorim mjekësor.Dhe si cdo herë teleskopin e kthejmë nga vendi ynë i vogël,por njëkohësisht i famshëm për prodhimin e kësaj subsctance.
Vetvetiu të lind pyetja përse nuk legalizohet edhe në Shqipëri.
A është kriminilazimi dhe damkosja e marijuanës në opinionin publik një sistem i cili fsheh veprimtari kriminale akoma më të fuqishme ?
Heroina është fantazëm në Shqipëri,kemi dëgjuar shumë pak rreth saj që në kohën e serialit "Njerëz dhe Fate". Cuditërisht pasi Shqipëria luan rolin e portës hyrëse drejt Evropës perëndimore për transportimin e tonelatave të kësaj droge e cila ndjek internerarin Afganistan,Turqi,Shqipëri,Evropë.
Ndërsa kokaina ende shihet si cool & trendy si një antipastë për ta shoqëruar me alkol nëpër clubet shqiptare.
Por në tv,portale,gazeta si dhe nga zërat e politikanëve Shqiptarë flitet vetëm për kanabisin.
Duke parë rrugën që po ndjekin vendet më të zhvilluara të botës perëndimore si dhe fqinjët tanë më të afërt nuk mund të gjej një justifikim apo arsye reale se pse nuk legalizohet marijuana në Shqipëri.
Mendoni vetëm taksat që do shkonin në arkën e shtetit,vendet e punës apo potencialin e eksportit.
Kur them këto bëhet fjalë për biznese legjitime,të cilat prodhojne kanabis sipas standarteve dhe kërkesave të tregut dhe jo parcela trafikantësh.
Korrupsion,orë pune njerëzore,shpenzim fondesh,cështje gjyqësore,mbipopullim i burgjeve janë vetëm disa nga pasojat e kësaj lufte me parcelat e kanabisit të cilat teksa digjen diku,në anën tjetër po korren.
Ndoshta shteti shqiptar vërtetë është i pafuqishëm para kësaj lufte por në të njëjtën kohë ndoshta ky sistem mbron kupolën e mafies duke sakrifikuar tek tuk spaciatorë ordinerë,parcelat e armiqve të dikujt,shifrat marramendëse që mbushin xhepat e sistemit ë drejtësisë.
A s'do ishte më fitimprurëse dhe më mirë për të gjithë sikur të legalizohej edhe në Shqipëri ?
Postime: 31
Pjesëmarrësit: 12
@bsalaj shkruajti:
Ç'po bëjnë mendjet më të bukura në Shqipëri këto ditë? A janë duke i dhënë formë të ardhmes apo po e harxhojnë talentin duke u rropatur për të siguruar jetesën?
Postime: 17
Pjesëmarrësit: 10
@bsalaj shkruajti:
Pas publikimit të disa fotove të së bijës me çfarë duken si produkte të shtrenjta luksi, kryeprokurori Adriatik Llalla kërkoi nga AKEP marrjen e masave ndaj mediave që i publikuan.
Postime: 17
Pjesëmarrësit: 10
@bsalaj shkruajti:
Fëmijët takojnë për herë të parë elefantin e lindur 4 javë më parë në Kopshtin Zoologjik të Pitsburgut.
Foto: Pittsburgh Zoo
Postime: 29
Pjesëmarrësit: 10
@ars shkruajti:
.........................................................
Finjë
Ujët ua shtonte rrudhat dikur grave
e ua zbërdhulte ngjyrën e syve,
me pluhurin e marrë laheshin teshat e prindërve,
me finjën e tyre të vjetër e të ditur.Çdo fat është i hidhur
si kafetë e shkurtra të zgjimit,
veç gjuha e ndien ndryshimin,
ngase 'dhe hidhërimi ka bukurinë e vet,
herë për të shijuar më pas t'ëmblën
e herë për të ditur se si është të humbësh.Sepse edhe hidhërimi ka shëmtinë e vet,
herë për të mos e përsëritur
e herë për t'u hidhëruar dhe më.Pa sheqer më ngjau kafeja sot
o gjuha ime e lodhur nga fjalët!................................................................
Kur s’dinim kë puthnim….
1.
Me ditë të tëra s’gjeta kënd,
me netë të tëra s’më gjet’ kush.S’u gjetëm ti e unë, gojët a veshët,
vetëm gjuhët na u frynë e u trashën edhe më nga e pathëna dot,
vetëm veshët na u zunë edhe më nga zhurma, nga padëgjimi i afshit të duhur,
pëshpërimës në çastin e duhur, fëshfërimës pa zë, pa frymë,
pa lavjerrësit kokëulur mes dhënies e marrjes
së asaj pak fryme që na mbet’.Ndaj na u shtuan ndër maja gishtash ca labirinte të tjerë,
ca shënjime pa dalje: një arsye më shumë për të humbur nga vetja
në mbyllën e fundit të pikave atje, ninëzave pa sy të shkronjave.Ne shkruajmë vetëm për të verbër, ti e di,
vetëm për kë di të lexojë me prekje fëshfërimat e kaçurrelave,
fushimin e erërave, shtrimën e kërcejve në rrathët në grurë,
nyja të pakëputura nga këmbët madhore
të peshës që na shtie në bukë.Maja.
Pikëllimë gazmendi të pakëputur akoma.Të jesh i dashuruar me paqenien është fat më vete,
për aq sa e kundërta gjendet me bollëk hambareve,
ku edhe harabelat sosen nga tepria e një ngopjeje më të madhe se vetja
dhe tufat e pafund që mbushin horizonte,
juga të tëra e pranvera të pambaruara kurrë.Dordolecë të ëmbël në fusha të pamata planetesh pa jetë.
Ujë e etje gjenden më shpesh në gjithësi se sa gjallimi pa qenie.A nuk janë gropat e zeza të puseve më të freskëta se shtambat me bulëza?
A nuk janë liqenet e fshehta e të thara të shpellave të paeksploruara me hi buzëve
- e shputa të lashta në argjilën e virgjër - më të njomë e thëthirës se ujët nën palma
dhe arrat e kokosit që bien mbi shkëmbinj të thepët e plasin qumështin e mbledhur
si fiq mufka, të bukur dhe të pabërë siç duhet?Ndoshta në ato vende të errëta, pa jetë,
pa hije poashtu e pa mblesërim të bardhe,
do të hasim dikur shpirtin e parë të kësaj bote,
zezaken me shtambë të zezë mbi krye,
me sy të zinj, me zemër ngjyrë stalakmiti,
me shputën sapo të ngrirë nën hap.Me hënën akoma të ngrohtë nën gishta,
akoma të pabërë,
të djerrë e pa dritë.Me diell të pandezur akoma,
të ngjeshur e të rëndë, thelpiun e zi e të rëndë,
gjirin e vetëm pa mëdyshje, prej nga mund të pihet drita siç duhet,
ende pa shndrirë, ende arrë nën kokon,
flutur ngashnjyese e së ardhmes.E do të mund të bëheshim sërish,
siç duhet,
me gojë që kanë seç thonë e kujt,
me veshë që dëgjojnë fjalën e parë nga tjetra,
të vetmen fjalë të saj: dritën.E gjuhët nuk do të na duhen më për të folur,
por veçse për të njomur buzët,
kur të thahen e plasariten nga puthja e parë.Labirint ninëzash, mbetur të verbra nga moshapja e syve,
katër pika të mbërthyera mbi njëra-tjetrën,
ndërsa shkrimin do e lexojmë
drejt e nga trupi i asaj të virgjëre me ngjizë të pangjarë,
me shtat zane, me shtatzanë ardhmërie
e kohë të pangjarë kurrë: me vdekje.2.
Të parët, para se të shpikej zjarri nga një rrufe,
- që i ra një pylli të tharë nga etja për shi shkretëtire -
e piqnin guvën e tyre me rrahë.E ajo skuqej e skuqej përgjatë natës
e ndrinte atë pak zemër të atyre njerëzve
që nuk kishin nga ta dinin se ç’është dita.
Dielli nuk ish' bërë edhe ai akoma.Ka netë që s’mbarojnë kurrë,
veç nëse malli për akoma të pangjarën
të shtyn si djalli përkah marrëzia,
tundimi për ca më mirë.Çdo gjë është siç duhet:
të nisesh e t’i shtosh një pikë krijimit,
qoftë ajo edhe zbeh xeherori,
i cili pëshpërit me vete ndrimën e udhës
që e shpu' teposhtë në zemër të zezonës ku sytë nuk i duhen kujt,
- veç në qofshin edhe këta të zinj e të vrimët si hinka -
për të mbushur kacekët me njomështi errësire e fllad hijesh përmbi hije,
frymën me tjetër e pamjen e njëjtë me një tjetër,
- një bulçimë e fundme për t’i fryrë krahut që të marrë një gur
e të godasë me të një tjetër si vetja -
derisa të fërkohet çka mbetur me të njëjtën,
gishti me gishtin, dora me tjetrën - me diçka tjetër në mes, një gur pra -
me të cilin goditet një shkëmb e ky dikur t’epet e t’jepet e t’lëshohet,
të bjerë ca më poshtë e pastaj një tjetër copë,
për mijëra vjet me radhë.Atë që e bën sidoqoftë pesha e rëndesës,
të mbajturit e vetes me vete,
mund ta provosh të paktën ta lehtësosh me një peshë të tillë faji.
Dilemë djallëzore kjo.Siç edhe malli.
Siç edhe mali.Pasi fusha do të mjaftonte për të jetuar në paqe me horizontin,
nuk ke pse të ngjitesh gjëkundi për të kuptuar se ky mbetet njëlloj.As pse të përpiqesh që të sheshosh thepa, për arritur në të njëjtin përfundim:
gjithçka largohet kur i qasesh:
edhe zjarri, edhe drita,
edhe mali, edhe malli.
Siç edhe djalli.Ndaj dhe ky i shihte ata njerëz që mundoheshin më kot gjith’ e më larg.
Derisa forca e errët u tund për herë të dytë nga pesha e vet
e lëshoi një rrufe mbi atë pyll të errët e të tharë aq,
sa e mori zjarrin i tëri e për një çast, para se hapte sytë Luciferi,
e pa veten siç ishte vërtet: një lakore me thepat e ngulur në agim,
një ylber nate pa shi, i etur për të tjera ngjyra,
ndonëse ai shkrim i shenjtë ishte më i ploti nga të tërë:
e gjithë faqja e botës ish plotësisht e zezë,
si njëra, ashtu edhe tjetra anë e saj.As sy, as pasqyra e as tokmak i kohës nuk rrihte në puls të natës:
pus i përsosur, plot me verbëri të pashoqe
e shkronja që lëviznin në një fletë të zezë,
cit me fund.Ndërsa sytë ishin ende siç i duhen një pusi:
të etur për shi shkretëtire, plot përbrenda.Netëve malloj ditë të tilla,
kur gjendeshim në terr e nuk e dinim se kë puthnim….......................................................................
B.
Sërish një natë pa gjumë.
Po të kishin emra netët,
kjo do të kishte tëndin.Në e kalëron ti këtë terr
a ai ty, vështirë të thuhet,
kumti i kësaj zhgjëndrre:
asgjë s’është siç duket.Nata flet me vete emrin tënd të nxirosur nga goja e butë
e saj, yshtjen që të tremb, që të lë pa gjumë, që të trand
e t’mardh, gati je ti, gati për të ikur, për të shkuar gjëkund,
ku delet janë të zeza e barinjtë të shurdhër e borëbardhë.Yjet përgjojnë me sy të kuq nga shpresa bisha të lodhura,
të uritura si ti për gjumë, të uritura për dashuri dhe njerëz
të vërtetë, ndërsa luadheve mbijnë në vend të barit kocka
e pemët e mbulojnë atë turp me kurorat e veta për qiellin.Eh, sa shumë ka ende për të parë,
veç mbylli ca sytë dhe mbamë vesh,
a i sheh tash brirët e shpuar të demit?Ambulancës që i merr ata u rrinë ngjitur, puthitur trupit fort,
si pantallonat e para jeans, të kujtohet? Dhe ndërsa meken
kur i deh, kur i kaplon erëtharta e gjakut të mesnatës, oh,
ndjejnë të këputen si agime nga pesha e shpirtit në hjekë.E kur dëgjojnë emrin e vet që t’përshpirtet nga buzëbutët
e tejendanës, kamën që të tremb, që i heq q’aty, që trand
e shkund, gati janë, gati për të ikur, për të shkuar gjëkund,
ku demat janë blu, barinjtë të verbër, ndërsa ciklopi yt atë.Eh, sa shumë ka ende për të parë,
veç mbyll ca sytë e mbamë vesh,
dëgjomë lajmet ç’prej tejendanës,
a më sheh tani se kush jam o Arb?................................................................
Këngë farkëtarësh
(ja ku ia nisim, me marrë
dëshire, teksa ia marrim
lënies si gjithnjë të varrës,
shënjimit serm të plagës,
qepjes së saj argjendare,
qëndismës me xixa, farës,
hakmarrjes së farkëtarëve)Kudhra e rreptë e botës i shtyp aq imët tuat ëndrra,
ato xixa të marra peng netëve dhe yjet që u poqën
shkrumben tash, thëngjij në ekran, shkëndija në hi,
gri, shuar ku më pak e ku më shumë hirit të urnës,
ku humbëm unët në punë e n'hakun që paguajmë,
dhe është e gjitha kjo një rendje për më tej, përtej,
fillikat e pa njeri përanash, o kosëtar që po të kalis.Mespërmes ngrehinash deke të së shkuarës t'kujt
u këput nëpër gjurmë e në gjumë, gjithmonë drejt,
pa parë pas e tash më s'di se ç'ndiej, nuk e di më
se si po ndiehem këtë natë, në paskam rënë krejt
nën ëndërr, në paça fituar, në shihkam më ndrirë
kushedi se çfarë e pse, e as nuk di pse të thërras
dhe në ka rëndësi e gjitha kjo apo çfarë paskëtaj.Porse yjet na ndrijnë si e fshehtë e zbuluar paksa
e do ta vazhdoj punën mes territ, mundin, tundjen,
që më nëpërkëmb me ty në kudhër o vëlla, o gjaks..................................................
Faqe e bardhë
Njerëzit e mirë janë si ato biblat e lëna hapur
në ca kisha të freskëta dhe pa shumë vizitorë,
ku mund të lexosh psalmin e ditës a pjesë nga Ungjilli,
herë brengën e Davidit, herë këngën e këngëve të të birit,
shpesh për kryqëzimin e nganjëherë për ringjalljen.Në Portugali më qëlloi Luka, në Frankfurt Jeremia,
në Santa Maria Maggiore m'u duk vetja si libër i hapur
me veç një faqe, me vetëm një faqe të bardhë.E një murgeshë atypari
po buzëqeshej me dritën qumështore,
që na binte pjerrët prej së larti.Gishtat që do të të mbyllin sytë mund t'i përfytyrosh qysh tani,
pa rrudha po të duash, erëmirë si teshat që laheshin me finjë
në kopshtet e hershme me hije të thella, kur ishe dikur fëmijë,
pata menduar ndoshta e sa herë më ndodh kjo,
më shfaqen aty për aty edhe kazanët e mëdhenj e të vjetër,
të zinj e të gjerë si bota, si ca njerëz.Shpirti më zien pastaj në grykë,
tek zbardhëllohet ca më shumë se ç’duhet.Forcës që na lëviz mundemi vetëm t'epemi si trofta në rrymë;
çdo pikël e tyre në bark është pikë e shndërruar në të kundërt,
a nuk jemi prej uji, a nuk jemi të tij, ca të lumë e ca që i merr lumi?Nuk futesh asnjëherë në të:
ai je ti vetë e brigjet veç të duken.E pikat gjejnë njëra-tjetrën nëpër bark
si kërthiza jote dikur atë të mëmës tënde,
shkrim i këputur, që e lidh, e bën tok vetëm deka,
e bardha e syve, e bardha në të cilën shkruhet
leximi me fillesë: flokë dëbore
si napë përmbi thinja.Të shkruar i kish sytë ajo murgeshë atëbotë
e ndoshta kujtimin e saj ma lexon e njëjta mungesë,
e njëjta zbrazëti që të këndell shpresa asnjëherë e plotë
për diç' që është dhe s'është e kësaj bote siç lindja, siç vdekja:
me gjysmën këtu e tjetrën matanë.Siç drita që vinte prej së largu,
zjarri i madh i diellit ish mbajtur ndezur për miliarda vite
që një zbardhëllim të merrte udhën drejt syve tanë, plagëve,
për t'i lidhur me atë fashë të zier aq fort e aq mirë,
të hekurosur aq me kujdes, me atë shami
që tundej nga dora e gjatë e një të ikuri,
e atij të ikuri mot përfare.E vetmja gjë që kam në dorë,
pata menduar atëbotë, është vetja,
atë tund e shkund këtupari.S'kam në dorë çka shoh, porse vetëm të parët,
e me gishta të përmbaruar shfletova faqen e bardhë:
verbër u shkrua aty nga rrudhat e tyre diç' e paqtë........................................................
Edhe po të ishe
Edhe po të ishe këtu
s’është se do të ndryshonte gjë.Megjithatë,
një dëshirë për të qenë
gjysmë andej e gjysmë këtej,
të ndarë e të bashkuar po ashtu,
në të njëjtën kohë,
një trill,
një mall për diçka që s'kryhet,
as me puthje pa fund,
kurrkund, as me të ndenjur pranë,
as duke qenë larg,
as tejendanë,
një mall që të merr edhe kur tjetrin e ke pranë,
e një mall që s'të merr kur ai s'qenkësh aty,
mall për matanë…… ah,
këto as-as,
këto edhe-edhe,
kur nuk e dimë
as se ç'duam
e as ç’qenkëshim.Atë kërkojmë në njëri-tjetrin
e natyrisht që s'e gjejmë dot,
për sa kohë qenkemi të thyer,
copa të vogla të asaj pasqyre,
që duam ta shkëmbejmë me ar,
kur mund t'i çonim tjetrit dritë
për të na parë prej së largu.Mund t'i çonim sy.
Sytë tanë e të na çonin të tyret.Ta shihnim tjetrin si vetja
e veten si tjetri,
me sy të dhuruar,
një herë si dhënës lëmoshe
e tjetrën si lypës,
ndaj kemi dy të tillë,
ndaj kemi dy duar.Dora jote i mungon times,
asaj që s'po më gjen vend,
asaj që më ngjan si ajo e një të huaje,
kur ia përmbys ballin përmbi
e s'më merr gjumi..................................................
Rrëpirë
E ka një kuptim gjithçka, bën mirë t’i thuash vetes,
kur të sjellin këmbët ndanë rrëpirës: poshtë shtrihen
në mjegull pamjet e kësaj bote: pemë, ngrehina, qen
e të zotët e tyre, shumë makina dhe kabllo të fshehur
nën dhé me kujdes, ca të gjallë e më shumë të vdekur.Nuk ua lexon dot shkrimin siluetave të thinjura ndër vete;
më të shumtët nuk kanë më as gjurmët: me shpirtrat e tyre
ushqehen skajet e nginjura të horizontit, smiley së prapthi.As nuk ua shquan dot gojët e mbyllura të gjësendeve,
që mëtojnë të klithin, të shëlbohen, të klithin të vetmen fjalë
të gjuhës së tyre me një të tillë: një psherëtimë pa shkronja.Nuk e di se ç’kumton përsëritja e ditës dhe e natës,
mpakja e plotërimi i hënës, stinët e botës e stinët e tua;
të duket, të bëhet se je edhe ti gjësend, me gojë të humbur,
me vetëm një psherëtimë në mullirin tënd, një krismë e aq…e mbaron, bie mbi rrëpirë e bie edhe më, e të dhemb
mundësia e shkuar dëm e të duruarit siç duhej, në tëmth
të skuq një lulkë nazike, një lulëkuqe e rritur pjerrësive,
i tillë ishe edhe ti, një shembje këndvështrimi mjafton
për t’i kthyer lulet në njerëz e këta në opiate varrezash.Por meqë jemi e s’jemi më kot, mirë është të presësh
siç duhet e të sodisësh mjegullën: e butë, e urtë, e hirtë,
baret mbi kullotën e turbullt të ngrehinave e antenave
dhe zbardhet e nxihet me tymin e oxhakëve të tyre,
me fjalë e psherëtima, me lajme e të tjera brenga.E ka një kuptim gjithçka, bën mirë t’i thuash vetes,
kur marramendesh ndanë rrëpirës: poshtë dergjen
në mjegull rrënojat e kësaj bote: pemë, ngrehina, qen
e të zotët e tyre, shumë të vdekur e vetëm ca të gjallë,
je njëri prej tyre e koha ikën si e dashur që s’duhet më.Një gërmadhë e papërshkrueshme fjalësh pastaj,
një rrokopujë tingujsh e dëshirash, epshesh e klithash,
bie në vetvete e zhurma e rënies është çka desh të thoshte,
një psherëtimë e mpleksur si gërshet me të kundërtën e vet,
me një krismë të thatë, me një shkrepje bosh thotë
ç’kish për të thënë një jetë e tërë e s’e thosh' dot......................................................
@Arb Elo
Postime: 3
Pjesëmarrësit: 3
@STALKER shkruajti:
Ashtu sikurse kinemane e ka shpikur dikush, dikush ka shpikur edhe zombit, te gjallet-e-vdekur te kinemase. Dhe ky eshte George Romero, i cili dje ka vdekur "prej verteti". “Night of the Living Dead" (1968) ishte femija e tij i pare, koncepti i te cilit qe prej asaj kohe eshte kopjuar e sterkopjaur nga dhjetra e qindra te tjere regjizore. Deri ne dhimbje. deri ne maskaradë.
Romero ben pjese tek ata te pakte kineaste qe kurre nuk e tradhetoi artin e tij. Nje nje interviste krejt te fundit te tij, jo pa te drejte ai shprehej i indinjuar per paçavure te tilla hollywoodiane si "World War Z" me aktorin-biznesmen Brad Pitt apo per serine "The Walking dead", filma apo seri ne te cilet tashme mungon teresisht satira sociale, kritika subversive ndaj shoqerise amerikane (aq e rendesishme ne filmat me zobi te Romeros!) per tu zevendesuar me skena me demek 'te frikshme' (ku thjesht shihen zombi qe bejne masakra: aksion dhe vetem aksion).
Filmi i tij i fundit qe pata pare ne kinema ishte "Diary of the dead" (2009), po aq entuziasmues dhe funeber sa dhe gjithe filmat e tjere te mjeshtrit te cilet, ne menyren e tyre, gjithmone kane reflektuar klimen politike dhe sociale te epokes.
George Romero is dead.
Long live the leaving dead !
Postime: 6
Pjesëmarrësit: 3
@bsalaj shkruajti:
Ish drejtuesi i grupit parlamentar të PD, Astrit Patozi ka sulmar kryetarin e ngrirë të PD, Lulzim Bashën, duke e akuzuar se paguan një grup me 30 vetë për të sulmuar demokratët që nuk mbështesin Bashën.
Statusi i plotë i Patozit:
ASGJË NUK DO TË JETË SI MË PARË, LULZIM
Mos e përmend më listën o vulëhumbur, se nuk e shplan dot mëkatin për greminën, ku e çove Partinë Demokratike, duke i hedhur ushqim qenve të gjahut, që e bëjnë edhe falas punën e tyre. Natyrisht, atë llogarinë e sharësave me pagesë e ke të pambyllur me demokratët dhe do të merremi shumë shpejt me atë çështje.
I ke të gjithë në borderonë e kunatit, të paregjistruar, rreth 30 vetë, që po qelbin botën mbarë, duke punuar në të zezë. Janë duke marrë para të pista për të sharë, jo kundërsharët politikë, jo Edi Ramën apo ndonjë socialist tjetër, por cdo burrë apo grua në PD, vetëm se nuk është dakord me ty.
Po ta kujtoj edhe një herë se janë disa vepra penale, që po konsumohen, dhe me vjen sinqerisht keq për ata hallexhinj që mund t’i marrësh më qafë, duke i rropatur gjyqeve për një copë bukë. I ke pasur në katin e tretë të selisë së Partisë Demokratike, ngaqë e konsideron atë si pronë private, por ngaqë u trembe kur mbaruan zgjedhjet, i ke transferuar diku tjetër.
E dimë fiks se ku i ke sistemuar tani dhe do ta mësojmë njësoj edhe sikur t’i shpërngulësh prapë nga frika e dekonspirimit. Por ti tashmë ke hyrë në histori me këtë teknikë të neveritshme për të baltosur këdo, që të bën hije dhe të prish punë në planin e vetëm, që ke në kokë, për ta mbajtur me cdo çmim PD-në si ndërmarrje private biznesi, pavarësisht, se ia ke ulur përtokë aksionet.
E kam thënë edhe një herë tjetër, që sharësit me dhe pa pagesë i mërëkuptoj dhe i mëshiroj, kurse ty jo, sepse nuk je hallexhi.
Dëgjova se të kishte ardhur goja në Elbasan. E kishe zgjidhur gjuhën, pas gati tre javësh vetëngrirjeje dhe ishe marrë me ne, ndërkohë që, formalisht të paktën, garën e ke me Eduard Selamin. Nuk ka problem. Gjuha shkon gjithmonë atje ku dhemb dhëmbi.
Kishe thënë atje pak a shumë se “çëlësi është shpirti i pastër i demokratit, i atij që nuk pyet se kur i vjen radha për deputet” dhe e ke pasur fjalën për mua dhe për kolegët e mi.
Lulzim, ti je e fundmi person që mund të flasë për karrige apo për ambicie të shfrenuar pushteti në Shqipëri, sepse nuk ke qenë asnjë ditë demokrat i thjeshtë, që ta dish apo ta ndjesh se cfarë do të thotë. Por ke ardhur direkt nga rruga e je ulur direkt në kolltuk ministri dhe nuk je cuar asnjë ditë të vetme prej aty, që nga dita që shkele në Tiranë, e deri sot, kur po kacavirresh për të mbajtur me zor postin e kryetarit të Partisë Demokratike. Të gjithë ne të tjerët kemi parë edhe ditë të mira, edhe të këqija në PD, por asnjeri nuk ngjan me ty në këtë pikë. Sepse ti nuk ke qenë kurrë në opozitë, Lulzim.
Ti vetë je i qartë, por mundohu t’i ndriçosh edhe të tjerët, që po të mbajnë me gajret këto ditë, se mua më rri shumë ngushtë lista jote, por edhe çdo listë tjetër. Se mandatin e deputetit ta kam dorëzuar një muaj para se të mendoheshe ti, mu në mes të 50 burrave dhe grave të grupit parlamentar, kur të thashë bëj marrëveshje dhe askush prej nesh të mos jetë më kandidat. Dhe se unë, Lulzim, nuk jam përmendur sot, vetëm se nuk pashë emrin në listën tënde. Sepse për mua ajo është gjëja më e parëndësishme.
Po mbushen fiks katër vjet, që kur kam thënë për herë të parë se ishe zgjedhje e gabuar dhe të kam kujtuar herë pas herë me zë e me figure, me shkrim e me gojë, se po i shpërdoron të gjitha shanset për ta ringritur Partinë Demokratike, ndërkohë që i kishe të gjitha mundësitë të bëje ndryshe.
Dy vjet më parë të thashë publikisht, por edhe sy më sy, se nuk mund ta quaje humbjen si fitore, kur morëm vetëm 15 bashki në zgjedhjet lokale. Dhe se po ta trajtonim kështu, do të binim edhe më shumë në zgjedhjet politike. Nuk jam fare i lumtur që koha më dha të drejtë, por, më beso, që më e rëndë se humbja për PD, është fakti që ti, jo vetëm nuk mbajte asnjë përgjegjësi, por po tenton ta grabisësh mandatin e kryetarit sërish përmes një farse elektorale.
Ndaj, bëj si të bësh, kafsho gjuhën dhe përpiqu ta shtysh me brekë nëpër këmbë deri në 22 korrik, se mbase të ndihmojnë edhe të tjerët që t’i mbash, gjithësesi, çelësat e kosheres bosh. Vazhdo të vish vërdallë nëpër Shqipëri, dyll i verdhë, duke numuruar ditët, që nuk mbarokan, se mbase të del më mirë kështu.
E kishe nisur jo keq, kur shqiptoje fjali pa kuptim apo sllogane boshe si ato të Republikës së Re, sepse ishte e vetmja gjë që mund të të shkonte, pas atij rezultati katastrofik. Por i sigurt të jesh që “asgjë nuk do të jetë më si më parë”, çfarëdo që të ndodhë më 22 korrik.
Postime: 38
Pjesëmarrësit: 20
@bsalaj shkruajti:
Në gazetat tona vijon stereotipizimi dhe vetëurrejtja e përçuar përmes përdorimit të shqiptarit si mbiemri që identifikon çdo individ kriminel, dhe kombësinë tonë të përbashkët. Personat e dyshuar në këto krime mund të jenë shumë gjëra, por është fakti që janë shqiptarë që përdoret si këto thikat në foto për të penetruar vëmendjen e lexuesit, gjithashtu shqiptar, pa më të voglën vrarje ndërgjegjeje për dëmin që shkakton kjo në psikën e përbashkët dhe mënyrën si shohim veten dhe shqiptarin ngjitur me ne.
Postime: 12
Pjesëmarrësit: 10
@bsalaj shkruajti:
Kompania e madhe e guidave të udhëtimeve publikoi në qershor një video të shkurtër që fton turistët e huaj të zbulojnë rivierën shqiptare.
Postime: 11
Pjesëmarrësit: 5
@bsalaj shkruajti:
Mario është mjek shqiptar në Amerikë. Ai mendon se ka ardhur momenti të bëjmë për njëri - tjetrin më shumë se kurrë. Shqiptari për shqiptarin. Çdo vit vjen në atdhe dhe viziton njerëzit falas duke u bërë një shembull konkret i asaj që thotë. - Reporter.al
Postime: 51
Pjesëmarrësit: 14
@squarepusher shkruajti:
Mirseerdhët tek tema e diskutimeve të lira. Këtu mund të diskutoni pak a shumë çfarë të doni, sidoqoftë duke ndjekur udhëzimet e faqes.
Postime: 13
Pjesëmarrësit: 6
@xhatani shkruajti:
N'cep te mehalles sime
vashat sypupurta qendisin pajen me ngjyra te blerta.
Pastaj,fshehurazi shohin permatan rruges
ndonje djale kembengules,
qe heret a vone do kaloje andej pari.
N'cep te mehalles sime
perbri
rrine grate,qe dashur pa dashur,kujtojne flirtet
dashurite,tradhetite.
N'cep te mehalles sime
mbi dy trungje arre
jane plakat e mocme
veshur me xibune te zinj prej leshi te trashe.
Heshturazi,pijne duhan te forte
e shohin nga qielli
mbase kthehen marinaret,
qe ato ti perqafojne aq fort,e ti zere gjumi.
N'cep te mehalles sime
dy vasha qendisin flamurin shqiptar
qe baca ismail qemali
te lumturohet kur ta valvis.
N'cep te mehalles sime
po bie muzgu
dhe hena aq prane
te ben te puthesh,te puthesh,te puthesh...
Cerrik,13 korrik 2017
Foto nga Chris Barbalis
Postime: 1
Pjesëmarrësit: 1
@bsalaj shkruajti:
Shkrirja demonstrative e gjithë zyrës së ALUIZNI-t në Berat nga Drejtori i përgjithshëm i ALUIZNI-t, Artan Lame erdhi rrufeshëm pasi Kyeministri Rama shkarkoi Drejtorin e Beratit, pas ballafaqimit publik me një të moshuar të sorollatur prej vitesh. Ajo që më godet në këtë veprim spektakolar është mënyra sesi drejtori i përgjithshëm Lame, ndoshta i frymëzuar nga shefi i tij, flak 15 vetë nga puna, tak-fak. Më duket arrogant ky veprim, dhe heqje e përgjegjësisë nga vetja. Nëse zyra e Beratit paska qënë kaq keq, a nuk ka edhe drejtori i madh Lame ndonjë përgjegjësi? Vallë a kishte në atë zyrë ndonjë të vetëm që punonte ndershmërisht, i cili u flak padrejtësisht në rrugë?E nëse jo, si u sigurua z. Lame se veprimi i tij, si refleksi gjurit nuk shkelmoi mullaqe të pafajshme?
PS. Zakonisht, kur zyrtarët pushohen me thiatro, fitojnë në gjykatë dhe pastaj paguhen për një vit, me paratë e taksave tona, natyrisht.
Pasi Kryeministri Edi Rama shkarkoi drejtorin e ALUIZNI-t të Beratit, pas një dëgjese publike, ku një e moshuar shprehu problemin e saj se nuk kishte marrë legalizimin prej pesë vitesh, drejtori i madh i ALUIZNI-t, z Artan Lame, mesditën e së mërkurës, vendosi shkrirjen e të gjithë degës së Beratit.Në një takim që ka zhvilluar me punonjësit në këtë qytet, Lame është shprehur se të 15 punonjësit aktual do të largohen nga detyra si dhe u ka bërë thirrje të gjithë inxhinierëve të rinj të paraqesin aplikimet. - Club FM Radio
Postime: 59
Pjesëmarrësit: 18
@Otaku shkruajti:
C'fare mendimi keni per kete lloj humori? Sa eshte i perhapur ne boten shqiptare? Njihni emra tjere (shqiptar) qe "ushtrojn" kete lloj humori?
Postime: 6
Pjesëmarrësit: 5
@kapo shkruajti:
Partia Demokratike gjendet sot në udhëkryqin më të madh të ekzistencës politike dhe lideri i saj historik nuk mund të thotë asnjë fjalë. Sali Berisha është i dënuar të heshtë, ndonëse bashkë me fatin e partisë, që themeloi dhe drejtoi për gati çerek shekulli, po luhet dhe vendi i tij në historinë e re të Shqipërisë. Pasi ajo që po ndodh në PD, e ka ndarë për herë të parë individin Sali Berisha nga filozofia politike me të cilën ai ka dominuar skenën politike shqiptare për 25 vjet.
Shumëkush e ka të vështirë ta përfytyrojë pas dy muajsh, liderin historik, të ulur mes një grushti deputetësh, shumica të panjohur për të dhe ai që, dashje pa dashje, do t’i ngjasojë një portreti muzeal, të shkëputur nga koha dhe njerëzit e tij. A ka mundur ta kapërdijë ai faktin që vetë do të vijojë të jetë deputetë, por ata që ka patur në krah, si në qeveri ashtu dhe në parti, janë “dënuar” për shkak të jetëgjatësisë politike? Me çfarë morali do ta pranonte një ish kryeministër, një lider që e ka ngritur kultin e tij mbi marrjen e përgjegjësisë, që ai vetë të “shpërblehet” me postin e deputetit, ndërsa shokët e armëve të ndëshkohen se kanë qeverisur nën drejtimin e tij.
Kjo pozitë, ajo e përjashtimit të figurave të së shkuarës por e ruajtjes së ish liderit të tyre, ndoshta është më poshtëruesja ku mund të jetë gjendur ndonjëherë Sali Berisha. Atij i kanë prerë të gjithë trungun e berishizmit dhe e kanë lënë atë vetë si një frutë të varur në ajër. Pra individi Sali Berisha mbetet në politikë, pavarësisht se berishizimi si frymë dhe si investim njerëzor u ndëshkua botërisht nga pasuesi i tij në PD. Për të, në PD ka një vend, ndërsa për ata që punuan nën drejtimin e tij, dyert janë të mbyllura. Pika më e fortë e Berishës, ajo e kapitenit që nuk e braktis ekuipazhin e tij, është goditur fort dhe është shndërruar në poshtërim kur për kapitenin është hedhur një kamerdare ndërsa të tjerët janë lënë të zhduken mes dallgëve.
Sali Berisha e ka pranuar këtë kamerdare dhe kjo është një nga arsyet kryesore se përse ai sot nuk mund të flasë. Çfarë teksti do të shqiptonte ai në publik si mesazh për bashkëpunëtorët e tij të viteve të largëta e të vështira, si do ta shpjegonte zgjedhjen për të qëndruar ndërkohë që asgjë e tij nuk mbeti brenda mureve të PD?
Lideri i sprovuar në shumë beteja të egra, deri gati në asgjësim, këtë herë u gjend i kapur në kurthin që askush nuk do kishte qenë në gjendje t’ia ngrinte, përveç vetes së tij. Me bërjen fakt të listave të deputetëve, ku ai kishte mbetur si objekt muzeal dhe jo si simbol i frymës dhe boshtit të një partie, për Sali Berishën ishte shumë vonë të tërhiqej. Ai kishte mbetur aty, pasi predikoi për vite me radhë se kryetar i PD ishte Lulzim Basha dhe se respektonte çdo vendim të tij. Mbeti fizikisht, bashkë me pamundësinë për të folur.
Heshtja ishte dhe është e vetmja zgjedhje e Berishës. Ai ka pranuar me kokën ulur dhe i tërhequr në vetminë e tij, të kapërdijë gjellën që ka gatuar vetë. Nëse flet, i duhet të mohojë atë që vetë ka projektuar dhe investuar si pasardhës të tij. Po hapi gojën, duhet të thotë diçka edhe për ata 200 mijë demokratë që nuk votuan për PD. Duhet të tregojë edhe për atë çka po ndodh me gjoja garën për kryetarin e partisë. Pastaj t’u japë përgjigje edhe atyre që e akuzojnë se heshtja e tij buron nga marrëveshja e fshehtë e 17 majit. Prandaj është i dënuar të heshtë.
E megjithatë heshtja e Berishës flet më shumë se çdo gjë tjetër për atë që ndodhi e po ndodh në Partinë Demokratike. Ajo na tregon se futja në zgjedhjet e 25 qershorit dhe hartimi i listave, ishte rezultat i një pragmatizmi interesash dhe jo i një fryme opozitare, për të cilin vetë Berisha i kishte mbyllur të dy sytë. Basha veproi në opozitë ashtu si vetë Berisha veproi në dy vitet e fundit të qeverisjes së tij, kur interesi dominoi mbi kauzën. Berisha nuk mund të flasë as për farsën e zgjedhjeve të kësaj të shtune për kreun e PD, por të gjithëve u vjen ndërmend se ajo është një përsëritje e asaj që vetë ai organizoi katër vite më parë.
Doktori e ka të pamundur ta shërojë plagën që vetë ia ka hapur PD. Për këtë do t’i duhej një operacion thuajse i pashpresë. Ndoshta këtë ka kuptuar dhe sot nuk mund t’i flasë askujt. Nga zyra e tij në qendër të Tiranës, ai përballet përditë me pafuqinë e tij për të ndërtuar një model që do të vazhdonte dhe përjeton dëshpërimin që sjellin kompromiset e ngushta në kurriz të zgjedhjeve parimore. Për herë të parë, shqiptarët mund ta shohin sot Sali Berishën të ndarë mes individit dhe liderit- simbol që ai ka përfaqësuar gjithnjë për ta. Berishën do ta gjejnë në Parlament, por berishizmi nuk është më. A mundet ai pas kësaj t’u flasë përsëri atyre?
Armand Shkullaku
Postime: 40
Pjesëmarrësit: 18
