@ars shkruajti:
Një mal kohë është njeriu
që e nëpërkëmb një lumë,
shteg të cilit ngjitet vetëm
për të zbritur n’anën tjetër
dhe anët e tij janë shumë.E ç’pe nga majë e tij, nga gunga e devesë,
ç’kundrove prej aty, në mos një pamje tjetër,
pamjen anësore të së tërës, dëborën e thinjës, rërës,
ndonjë guvë ciklopësh me hi të ftohtë dhe kakërdhi delesh,
pe zjarrin të satën herë aty, të shuar, pe mbishkrimin e Prometeut murit
të qelës a qelisë, qiellzës së Zeusit, birit katror, të katërtin bir të birës, qarkut,
të vrimës së zezë, ninëzës së zisë që sheh, kryqëzuar nga shqiponja e t’et’
si Jezui ca më vonë, të tjerët pe, pe stalaktite që varen si Juda përposh,
litarët e shiut, stalagmite që ngrihen nga poshtë, ringjallje të së njëjtës,
lapidarët fallikë, si bishti që të varet në mes
e të ngrihet po ashtu nganjëherë?A nuk pe veç këtë, thuamë?
E, në s’qenkësh shumë,
thuamë se ç’qenkësh,
më shumë se mban
një enë, të tërën,
dhe më shumë
të mbajë
s’mund?Herën kërkove, nënën tënde,
femrën kërkove brenda, Penelopën, Evën,
dhe fëmijët që i ngjiten nga brenda barkut sipër,
si dikur ti Dajtit me shkollën, a të kujtohet? Çdo vit,
çdo vit me hapa ca më të mëdhenj, pe Tiranën nga sipër,
tani paskan vënë një teleferik dhe ca më sipër gugëll ërthin,
ah, veten pe gjithë kohën me sytë e një tjetri që rritej,
ngrehinën tënde në ngrehinën tjetër, mitrën,
si në një out of body experience,
si shpirti i Hendrixit Xhimin,
si Xhimi tjetër derën,
botën tjetër, tripin,
të vërtetën,
stripin.Arin,
Arën e çarë,
Ugarin e së vërtetës,
atë gjinore të zhveshur prej vetes
që rinohet së prapthi prej vrikut, nga frika
se u shpëton përndjekësve, pe atë të përdalë nga halli,
të përdhunuar në çdo cep e ligjërisht
nga gjyqi, pushteti e malli.Ç’të ndërmend kjo pamje e vjetër?
Po, të metët dhe budallenjtë, qyqarët, hamallët,
druvarët dhe bulmetet, zemërbardhët, të dashurit,
të drejtët dhe të ndjerët, që i merr lumi dyrrjedhësh
në prehër, i merr me vete e i rimëkëmb me dekë Gangu,
Lana jonë e shkretë që fryhet vetëm dy herë në jetë,
rrëkeja e nëpërkëmbur nga urat; ah, lumë,
lumturi e lamtumirë: e njëjta rrënjë lirie,
që vaditet nga dita e nga nata,
ndër dëshirore shumës,
t’mallkuar me moshë,
bosh dhe osh, sosh.
Ç’shoshë! Ç’farë!
Ç’ferr! Ç’orë!
Ç’varrë!
Ç’borë!
Ç’ara!
Ç’ar!Ar,
Ara,
Ç’farë!
Kundroje pra,
sodite kaltrinën, shihe mirë,
pa mendo brengën e (së) resë
trishtimin e (z)bardhës në gjoks, rënien,
tretjen, shpërbërjen, gjuhën e nxjerrë të dheut
asaj që i duhet të bjerë, të lëshohet mbi të sikurse jarga idiotit,
jargë e një qielli të metë, të lëshohet edhe një herë mëngëve përposh,
lutjeve për drogën e përditshme, për manën, gjuhës etjetharë atje
të asketit mu si lëng që i ngjitet përpjetë një vagine të paepur,
të lëshohet më kot ç’prej fillese sërish e përsëri me epsh,
si skifteri presë, një lepuri laboratori nga lart,
të ikur, të dalë mendsh arratisë, me aids,
për t’u fikur tjetërkund me patjetër,
jashtë, në të zezë, në të ligë,
Ç’frikë miku!
Ç’vrik!
Ç’pik!Në qofsh mal,
mendo gurin, murin,
Në qofsh i lumtur, ato pak herë,
mendoje deri në fund brengën e lumit, burimit,
brengën e kujt i lan këmbët para se të futet në të,
Heraklitit, të pestën herë të ditës para se të bjerë të flerë;
brengën e tij për të vetët, të lumët, që merr me vete
e ja ku mbërritëm; shpaloset i njelmët, i nderur,
qielli i dendur poshtë, oqeani, e sipër
bashkëshorti, pasqyra e thellë,
i vërteti, qielli, mitra e tij blu,
mendoje deri në fund:
mortin osh, shoshën,
mbytjen, të ngratin,
fata morganan,
diellin aty,
të kaltrin,
fatin,
atin.Miell…
Ah çfarë,
vetëm një rrafsh të duhet, deka,
pastaj edhe një tjetër përmbi, tenda,
një shkretëtirë, një vend pa thellësi e duna,
vetëm ti, dielli e hija, trekëndëshi, cepi,
edhe më pak se aq, një fletë pa fund,
bardhi i një akullmali të ikur
përmbi, reja jote,
nëpërkundi
e paqe,
fundi,
kaq.Rro,
Borëro,
Dele bore,
Majëdiell, dalë aty je
ngadalë kullotash të bardha
e ngjyrat ripërtypin anembanë tri a katër syresh
barëra të tjera; merre majën me mend, mbaje vetes,
për të ftohur me të gjinjtë e padalë ende të mëmës tënde,
ftoh mekën me të, dhimbjen e qiellzës nga gjuha,
trashjen e gjuhës ënjtjes, hidhëruar bajamesh,
dhimbjen e gjuhës së mëmës nga dhëmbët,
duro gojën, në mundsh o frymë që merret,
duroje grykën o mal dhe guvën e vetme,
duroje mallin për vargun e mbramë,
mbaja fjalën o frymë, falur së pari,
uro të dalësh njëherë, nën dele,
fjala është shemër e mëmës,
fale kur t’epesh besës malit,
të jepesh, japësh, presësh,
porsi era barit me vete,
si hëna, nëna, vesës,
fijeve përvetshëm,
secilës një tjetër,
njëjës, të plotë,
blertë, përlotur,
zanore bore,
shkrim dore
në dëftore,
dëftesës,
pjekjes
mot.
Një grykë kohë është njeriu,
që e rimëkëmb mungesa
e mbushur me tjetër, jep
e merr bardhëzezë ere,
ditë me netë, jetë e vete.Humnerën jo,
greminën mos e harro,
buzë së cilës soditej Tirana poshtë,
në mjegull, dhe sytë e ikur të ca të vdekurve,
duart e përthyera pëmbi kraharor si vjegë enës,
enën përmbi komodinë kujto, akullin, kompresat,
e rrokjet e fundit të tyre, eh, ah, oh, ku s’merrej vesh
nëse i gëzoheshin a përgjëroheshin kujt e s’kishte pse,
s’ke pse beson fare në tjetër botë për të besuar në këtë,
ngaqë s’ke se si beson në këtë pa marrë e dhënë tjetrën.
Karrierë, dehje, para, sukses e seks: ç’përshesh të mjerësh!
Kujën e grave të nesërmen mos harro: të rreptët dhe të ngrysurit,
të nesërmen përdhe, të shembur ligsht nga ai tërmet i pandërprerë.
Ngrehinat e tyre, hotelet, pallatet, tempujt. Ku u vajtën? Ku u mbetën?
Mbet’ gjë prej tyre? Çfarë u mbeti pra? Ripërtype pyetjen disa herë,
është jo vetëm jetike, komb i kapur gryke me frikë, i lidhur atje
me vrik; ku gjendet vallë tani ajo çka mbeti këtej
frymës, fryrjes natën të bretkut, kuakjes
»Mbreti sapo vdiq. Rroftë mbreti!«?
Ah çfarë! Vetes ia bëjnë të tërë.
Në mos Zoti, ligji i fizikës:
asgjë s’zhduket, s’fiket,
nuk ikën për fare,
pikë e pika, pik,
piku i farës,
miku i ikur,
stërpiku.Sumerët e majat,
Bijtë e Perëndisë, engjëjt,
Sizifët që ngritën Stonehenge-in,
nuk kishin se ç’të bënin, nuk dinin me ç’të merreshin?
U ranë përposh gurët, iu rrokullisën? Gurët ciklopikë, titanët,
menhirët e Bretanjës, linjat e Naskës dhe piramidat kujto,
peshoren e Osirisit, bulmetin, mishtoren ndërmend,
e zëre edhe një herë për sot me dorë zemrën,
e ke të bardhë, e ke të lehtë, të këndon?
Apo po të rreh aty kot më kot,
kullës si gjëmë, si kujë,
tani ca më fort,
fortesës,
sot?Ati,
Fati…
Po ky ç’pati?
E ç’të paskemi bërë?
të bëhet se i dëgjon tek po pyesin tej,
Atë që nuk ma bëtë mua, ua keni bërë këtyre,
e do u tregosh me dorë një pikë shiu erës, pa u menduar,
kudo që të tregosh me gisht, ngado që të hedhësh sytë,
do të të therin kyçet nga prangat e çelësat e të tjerëve,
do të të merret fryma nga gazi i tyre mbytës,
do të të çalen këmbët nga gjylet e duart,
do të të skuqet hëna nga gjaku,
do të nxihet n’eklips shpresa,
si hua do të të rëndet kryqi,
stema mplakur hënës,
ylli veç me thepa,
ylli mbi tela, yti,
njëjësi, veta,
e dyta,
vetja,
tyta,
fyti,
yti.
O…
Ore,
veç pikën
shkruan shiu,
Bojë të duhet dele,
bar pa ngjyrë për ngjyrën.
Shkruhet me gjak më mirë,
këto ishin fjalët e fundit të atyre
që u çmendën, që shkruan në mur
faqen e fundit, të mpirën, të përpirën,
nga vera, nga narkoza dhe mukoza,
shkruan diagnozën e vetes, huqin,
mbrëmjen, që ndehet e zvargur
nëpër qiellzë: Ç’art i çartur!
Ç’partiturë haku!
Tytës. Fikur.
Lakut. Ikur.
Mik’ i ikur.
Stërpikur.
Përpiktë.
Pikë.
Pik.Ar,
Ara,
Arrati…
Ç’ara qenkëshin ato?
E ç’udhë qenkëshin këto,
që hapen, që shtrohen nga shpata,
në mos dregëzat e plagëve, metastazat?
Ç’qenkëshin këto pemë që vaditen me gjak?
Happy hour ka përnatë ai vend që gjehet lehtë,
në ora tetë në lajme jepen të rejat nga fronti i lirisë,
nga fitoret ditore t’atyre që na e ruajnë jetën nga deka,
intervistat live nga shtrati, analizat e pacientit me vetvete:
ka të ngjarë që edhe të mos vdesë sot: ky qenkësh fryti
që kafshoi në kopsht Eva, na qenkësh koha pra,
molla qenkësh mbreti i këtij shahu bardhezi.
A e ke vënë re se sa u ngjajnë fotografive,
një gjarpri që i lëpihet bishtit, maces,
një gërsheti kuqezi flirti me dritën,
një tjetërsie tjetër për tjetër eteri,
një gjurme errësire plagës,
kushtetutës së gjakut
me zemrën e zezë,
bojës në letër,
me bij e etër,
që thahen
së pari
sysh?Etër,
Letër e hapur,
Bardhë shkruan
dëbora mbi vetvete,
rënien ia shkruan
e veten përmbi
me një tjetër
tjetër, eter
e natë
e terr.Thinjë
njëherësh,
larteposhtë,
poshtëelart,
Lart!
Poshtë!
Rërë
bosh.
Ah!
I troshit,
i merr osh,
mosha i tjerr
në shoshë,
përposh.Rrofsh
si
bora
mbi dëborë;
në ia del të shtrydhesh si ajo aq,
sa të të dalë përmbi qumështi i nënës
jo prej hundësh, por andej nga të erdhi,
nga buzët; nëse e njom dot gishtin tregues
si foshnjë në gojë, e lë një kohë aty të ngjyhet,
e ngre atë në erë si Moisiu gjarprin në shkretëtirë
kah qielli; në ia del dot pra të shkruash në të me fillesë,
si i ndryrë që lihet mallit vetëm për vetëm me të vetën,
dhe vetëm atë ka për fletë edhe për bojë, heqësin,
tigrani i Borhesit që bën tatuazh në terr fashën,
veç të verdhën, me hënën, të përvetshmen,
pa urdhëresë, me nënkresë gurët
për faqen e vet të parë fundin,
aksiomën më fundore,
të mbramen fare,
farën e çfarën,
e thua »pa«
me vete
etjen:»Nuk është se
nuk u dikërka e vërteta
dhe libra të shenjtë kemi me bollëk,
Biblën e shkruan kur të duash së prapthi
jo vetëm për herë të dytë me mbamendje,
as të parën fare tek e lexon për herë të parë;
Biblën, Kuranin e të gjithë librat e shenjtë
i shkruan kur të duash pa i lexuar fare
nga e para vetë: të mjafton për këtë
një kopsht i lënë nga mendtë,
një varrezë, një shkretëtirë,
një guvë, një djall a engjëll,
Abrahami i çmendur krejt
nga Zoti i vet, një Isak
i therur sak vërtet,
një dash e uri.
Uri, dasht,
dashuri…Ç’urë!
Ç’sfurk!E pse t’i tutem asaj perëndie apo një tjetre unë?
E përse ta kem frikë unë rrufenë dhe vetëtimat?
Frikë, po, kam fqinjët, të kam ty, klientët e policinë.
Le të mblidhen pra ditën e fundit dhe të hapin librin,
ç’kanë për të lexuar, derisa të mbarohen, të treten,
t’u thahen shkronjat prej padive, t’u firohen letrës:
në orizin tënd s’do të gjejnë asnjë thërrizë të errët,
në rrasht s’do të të gjejnë dot asnjë thinjë të huaj.«»Atë mos e thuaj!« të bëhet se dëgjon nga errësira,
»Ti e di më mirë, do të thuash, atë që shkrova bëra,
e vërteta ka të bëjë fort me gojën që e ripërtyp atë,
me delen ku je strukur poshtë, në është ajo e zezë,
e njëjta rrokje, mbarsur keq nga të tjerë është rrenë,
dhe gryka e Kronosit është më e dëlira nga të tëra.«@ Arb Elo
Postime: 3
Pjesëmarrësit: 2